Praktijk High Five
voor verantwoordelijke ouders en hun kids
Blog
Blog
Ook al zit het tegen, ik geef niet op, ik zet door!
| Posted on 5 June, 2019 at 6:25 |
comments ()
|
Ook al zit het tegen, ik geef niet op, ik zet door!
Ik voel een blijdschap opkomen nu ik dit kaartje trek. Het klopt! Precies de boodschap die ik nodig heb nu. Ik zet door, ik zet door, ik zet door! Elke keer dat ik het tegen mezelf zeg voel ik mijn goede gevoel groeien, ik krijg meer energie, voel me fitter en krijg veel zin om mijn doel te halen. Het grappige is dat deze gedachte (ik zet door), net voordat ik het kaartje pak, door mijn hoofd vliegt. Toeval, of toch niet?
Afgelopen vrijdag had ik een mooi voorval waarin ik werd uitgedaagd op dit onderwerp. De kids waren vrij van school en had ik het idee opgevat schuimpjes te bakken met mijn dochter. Dochterlief erg enthousiast en blij met mijn goede idee. Hup aan de slag dan maar. Met haar creatieve brein voegde ze daar aan toe dat ze naast witte, ook graag andere kleuren schuimpjes wilde en het liefste ook nog gemengd met meerdere kleuren door elkaar. De uitdaging begon.
Poging nummer 1. We gooien het ei (maar 1, want ik heb niet zoveel eieren meer) in de bak en beginnen met mixen. Het ei begint wat op te stijven, maar niet helemaal zoals ik had verwacht. Ik kreeg het gevoel dat er iets niet klopte. Ongeveer tegelijkertijd zegt mijn dochter tegen zuslief die langskomt: dit is echt knap, we gaan witte schuimpjes maken terwijl er ook eigeel in de bak zit. Ja, daar was 't, mijn foutje. Van lichtgeel kunnen we onmogelijk wit maken tijdens het bakken en ik kon me van vroeger herinneren dat ze toch echt wit horen te zijn. Ik kijk opnieuw in het recept en zie inderdaad dat ik alleen de eiwitten had moeten gebruiken. Oh, jee. Dat verklaart een hoop! Opnieuw dan maar.
Poging nummer 2: Opnieuw een ei in de bak en lekker mixen. Er staat 'heel stijf'. Wanneer we daar in mijn beleving zijn gooien we de suiker erbij. En dan gebeurd het. Van ons stijve eiwit blijft niets over, het is een papje geworden. Help, hier kunnen we geen toefjes van maken. Conclusie: waarschijnlijk was het toch nog niet stijf genoeg. Dan nog een poging.
Poging nummer 3: Mijn dochter wil nu zelf het eiwit in de bak doen. Dit ging lang goed tot het eigeel barste en het toch ook in de bak lekte'. Weer een ei minder en nog geen resultaat. Met nog twee eieren in de doos ging het er nu wel om spannen. Gaan we door of geven we op? Ineens borrelde er echt een heel sterk gevoel vanuit mijn buik naar boven en ik dacht: Schuimpjes bakken kan toch niet zo moeilijk zijn? Ik ga door tot ik geen eieren meer heb of totdat het gelukt is. Mijn dochter zal leren dat doorzetten loont! Dus we begonnen nog een keer.
Poging nummer 4: Missie witte schuimbeslag geslaagd! We stoppen het beslag netjes in de spuitzak om de toefjes te maken. Ze knijpt, maar oh nee, er komt net zoveel beslag uit een gaatje in de zak als uit de spuit. We hebben erom gelachen en geconstateerd dat we heel bijzondere schuimpjes gaan eten straks. Tjonge, jonge, hoe kun je dit toch verzinnen. Met het laatste ei dan nog het gewenste resultaat?
Poging nummer 5: Jaaaa! Missie roze schuimpjes in de juiste vorm geslaagd! Hè, hè! We zijn enthousiast, blij, opgelucht en trots dat het ons is gelukt! Wij kunnen schuimpjes bakken.
Na het bakken in de oven hebben we er heerlijk van gesmuld. Het resultaat mocht er zijn! En die inspanning, daar dachten we al lang niet meer aan....
Ook al zit het tegen, ik geef niet op, ik zet door! Dit is wat ik jou en jouw kind(eren) ook gun.
Doorzetten om dat te bereiken wat jij/jullie graag willen leren. Want ook jullie kunnen het! Het is echt minder moeilijk dan dat het lijkt. Soms weet je alleen nog niet hoe je dit moet bereiken, of pak je iets net even niet helemaal handig aan. In beide gevallen help ik jullie graag. Ik ken de stappen van 'het recept en samen gaan we kijken welk stapje het bij jullie nog niet helemaal lukt.
Waar loopt jouw kind tegenaan en waar geeft het op waar het eigenlijk door mag zetten?
En wat is het eerste dat er in jouw opkomt, waar jij weleens wat meer in zou mogen doorzetten?
Foutje? Ik kan er (later) om lachen
| Posted on 28 May, 2019 at 9:40 |
comments ()
|
Foutje? Ik kan er (later) om lachen
Joehoe! Tijd voor mijn tweede blog en ik heb er zin in. Dus ik leg mijn Okidootjes voor me op tafel en ga rustig zitten om het onderwerp van deze week uit de stapel te pakken. Ik trek het kaartje: Foutje? Ik kan er (later) om lachen.
Meteen gieren er allemaal gedachtes en gevoelens van afkeuring door me heen. Hoe kan ik dit kaartje nou trekken? Hier kan ik toch geen verhaal over typen? Snel passeerde er allerlei situaties de revue en geen leek er geschikt om te koppelen aan deze uitspraak. De moed vloog me al snel (even) in de schoenen en ik was bereid om het kaartje terug te leggen en mijn goede idee, om mijn blog op deze manier vorm te geven, op te geven. Zie je wel, het was toch niet zo een goed idee (ik voel de teleurstelling en mijn schouders gaan al hangen).
Gelukkig was er ook een stemmetje in mij dat zei: niet opgeven, er is vast een reden waarom dit gebeurd.
Op dat moment werd ik me bewust van een onprettig gevoel in mijn buik. Onprettige gevoelens ga ik het liefste uit de weg (als je de andere kant op kijkt dan zijn ze er toch niet?), maar ik heb inmiddels geleerd dat de weg er naartoe of doorheen het meest effectief is om ze voorgoed te laten verdwijnen. Dus ik besloot te voelen wat dat nou eigenlijk is voor gevoel in mijn buik. Het voelde als een soort muur, een soort afkeer, een stukje van mij dat zich afzette tegen deze stelling en helemaal niet bereid is te lachen om foutjes die ik maak. Aaaaaaaaaaaaahhhhhhhh! Dit is het stemmetje in mij dat mezelf afkeurt voor het maken van fouten, misschien soms wel afstraf, mezelf voor mijn kop sla, mezelf afvraag hoe ik nou toch zo stom kon zijn om dat te doen, dat had ik toch kunnen/ moeten weten, enz. Tjonge, jonge, dit stukje van mij is nog nooit zo bewust aanwezig geweest als nu. Hoi, innerlijke criticus in mij, leuk kennis te maken.
Ineens schiet er door mijn hoofd dat dit toch in het verlengde is van wat ik mijn kinderen probeer aan te leren. Ik probeer ze te leren dat foutjes maken mag, dat foutjes maken helemaal niet erg is en foutjes zelfs nodig zijn om nieuwe dingen te kunnen leren (zonder fouten te maken doe je alleen maar dingen die je al kan). Lijkt me erg prettig namelijk om op te groeien met deze wetenschap. En hoewel ze dit hardop kunnen verwoorden, zie ik geregeld aan ze dat ze het vaak wel degelijk lastig vinden om fouten te maken en daar en rotgevoel van krijgen. Maar hoe kan dat? Ik, en de juf of meester trouwens ook, zeggen toch tegen ze dat het niet erg is en toch voelen ze zich naar. Ergens gaat het mis, maar waar?
Opeens moet ik van binnen lachen (zoals op het kaartje, hahahah). Het kwartje valt en nu zie ik het! Het foutje zit in mijn denkpatroon. Er gaat helemaal niet mis, sterker nog, het klopt precies wat mijn kinderen doen! Ze doen mij namelijk exact na. Ze imiteren alleen meer van mij dan waar ik mezelf van bewust ben. Ze imiteren ook mijn blinde vlek, dat moeilijke gevoel waar ik me vanaf heb gedraaid zodat het niet lijkt te bestaan. Wat een eyeopener!
Dank je wel voor deze wijze les en de mogelijkheid nu een andere keuze te maken als ik een foutje maak. De volgende keer zal ik proberen net zo lief tegen mezelf te zijn als ik tegen mijn kinderen ben en zeggen tegen mezelf dat het oké is om een foutje te maken en dat ik daarvan wat kan leren.
Hoe reageer jij op foutjes die jou zoon of dochter maakt en matcht dit met hoe jij in jezelf reageert als je zelf fouten maakt? Wat zou jij je kinderen gunnen? En wat is de boodschap van jouw kinderen aan jou?
Graag help ik jullie bij dit soort vraagstukken.
Ik kan om hulp vragen wanneer ik dat nodig heb
| Posted on 23 May, 2019 at 10:35 |
comments ()
|
Wauw! Al een poosje heb ik in mijn hoofd dat ik graag een nieuwsbrief of blog wil gaan opstellen, maar allerlei gedachtes en oordelen over mezelf en mijn mogelijkheden weerhielden me er van om het daadwerkelijk te gaan doen. Wat heb ik mensen nou te bieden? Wat ik weet, dat weet toch iedereen? Waar moet ik dan over schrijven? Waarom zouden mensen het interessant vinden om iets te lezen wat ik schrijf? En zo nog vele anderen. Herkenbaar?
Is er ook iets dat jij graag zou willen maar wat jij niet doet? Welke gedachtes of gevoelens zitten jou in de weg? En welke hulp zou jij wel kunnen gebruiken om het wel te gaan doen?
Afgelopen periode heb keer op keer ervaren dat ik om hulp kan vragen wanneer ik dat nodig heb en dat ik dit dan vervolgens ook krijg! Op allerlei onverwachte manieren krijg ik ineens antwoorden op vragen waar ik over na aan het denken ben.
Zo heb ik mezelf voorgenomen dit jaar de hoeveelheid klanten in mijn praktijk te laten groeien. Maar hoe doe je dat? Hoe bereik ik de mensen die uiteindelijk opbellen om van mijn diensten gebruik te willen maken? Verder dan foldermateriaal maken en uitdelen, een krantenadvertentie en mijn huidige netwerk inlichten kon ik niet echt bedenken (daarna bleven mijn gedachten in dezelfde cirkeltjes tollen). Toch had ik het idee dat er ook andere manieren moesten zijn, maar hoe?
Tot dan toe blind voor alle nieuwsbrieven die mijn mailbox uitpuilde, alle filmpjes, e-books en webinars die aangeboden worden op websites, speelde ik met die vraag in mijn gedachten. Bij één van de zeldzame keren dat ik facebook opende (en mezelf hier eigenlijk wat over verbaasde terwijl ik het deed) viel mijn oog prompt op een buisnesscoach die gratis webinars aanbied over dit onderwerp. WAUW! Ik was echt superblij. Hoe was dit nu toch mogelijk. Ik denk er over na en ineens is daar iemand met een oplossing. Timing kon niet beter. Dus ik heb me aangemeld en kreeg antwoord op mijn vraag hoe ik dit kon gaan aanpakken. Opluchting en enthousiasme. Hier heb ik wat aan! Oké dit ga ik doen.
Maar dan, HELP, dit is eng!
Een soort noodzakelijkheid voordat mensen weten dat ik er ben en wat ik hen kan bieden, is dat ik ze dit laat weten. Dus dat ik laat zien dat ik er ben en dat ik vertel wat ik doe en waarmee ik iemand kan helpen. Dit is geen enkel probleem als iemand mij belt. Maar dit wordt een heel ander verhaal als ik actief naar buiten toe moet treden. Spannend, want wat nou als de mensen het afkeuren, niet leuk vinden, negatieve kritiek hebben? Wat nou als ze niet op mij zitten te wachten? De nieuwe hobbel is gesignaleerd.
De volgende hulp was echter ook onderweg, want opeens vind ik in mijn mailbox een uitnodiging om met een kraampje op een zorgmarkt te komen staan. En dit tijdens een evenement voor een doelgroep die mij prima past. Timing was weer perfect en weer vroeg ik me af, hoe is dit mogelijk, in alle 4 jaar eigen praktijk heb ik nog nooit zo een mail gehad en nu wel. Bijzonder!
Tijdens het lezen was ik direct enthousiast, maar mijn hoofd wist dit enthousiasme snel te begraven. Wat moet ik dan zeggen? Is het wel echt geschikt? Ik heb dat nog nooit gedaan. Mensen zijn toch niet geïnteresseerd in mijn zorgaanbod als ze een leuke activiteit komen doen met hun kind? Weet je wat ik dan nog allemaal moet regelen? enz.
Opnieuw was er hulp onderweg. In gesprek met een collega vertelde zij me dat zij zoiets al geregeld gedaan heeft, hoe ze het heeft aangepakt en wat het haar heeft opgeleverd. Precies de informatie die ik nodig had mijn angst te overwinnen en op te bellen om te zeggen dat ik het ging doen.
Inmiddels heb ik het gedaan en vond ik het erg leuk! Om in gesprek te raken met de mensen heb ik gebruik gemaakt van Okidootjes. Een kaartenset met positieve gedachten over verschillende onderwerpen. De mensen mochten een willekeurige kaart omdraaien om hun helpende gedachte te vinden. Dit bleek een mooie start voor erg leuke gesprekken en de eerste (nieuwe) klant heeft zelfs al gebeld. Dank je wel!
Ineens brengt me dat ook op het idee hoe ik kan starten met de onderwerpen van mijn nieuwsbrief/ blog. Ik trek een kaartje en dat wordt het onderwerp. Simpel toch! Ik voelde een klein feestje plaatsvinden in mijn lijf want dit is iets wat ik kan! Hè hè, eindelijk een concreet idee als basis.
En vandaag is het moment van actie. Mijn eerste kaartje is: ik kan hulp vragen wanneer ik dat nodig heb en de tekst heb je inmiddels kunnen lezen.
Mijn hulpvraag aan jou is nu of je zoveel mogelijk mensen wilt vertellen over mijn bestaan en of je mij wilt laten weten wat je vind van mijn eerste tekst en hoe ik ze kan aanscherpen om jou te helpen.
